terça-feira, 2 de abril de 2024

 

47 min 
Conteúdo partilhado com: Os teus amigos
Amigos
Aleluia!
Faltou-me un poema de Páscoa
Nun l screbi, mas bibi-lo docemente
I sien ti nun l bibirie rialmente
Acude-me l tiempo an q’abaixábamos la lhadeira
I you pequerrica corrie i rie
Tengo lhumes de mimória
Sien saber que ls guardaba andefenidamiente
L ribeiro fui un lhugar ancantado.
Sagrado ye todo l que l amor habita.
Lhababa lhenços, panhos i stendia-los n’ auga.
Nun se me lhembra de ls deixar ir
I las roupas de Páscoa eilhi a corar.
You miraba las quelores, ls zeinhos
I la yerba brabie. Spácio de remance
Cenairo que pintei eimaculado.
Chamo-te cumo bolo maior
Que mie alma sinte.
Quando bénen silbas al miu redror
Torno a l'einocéncia i al sustento
Anfenito amor.
La Páscoa fui siempre grácia tue
Até las campanas repicában i las pétalas
Ah! Las pétalas nunca murchórun
Cuntínan a lhuzir la rue
A saltar de la jinela i la procisson a passar.
La Páscoa ye grácia tue
I esta einergie de mirar la bida cantando
Aleluia!
_ Tradução _
Aleluia!
Faltou-me um poema de Páscoa
Não o escrevi, mas vivi-o docemente
E sem ti não o viveria realmente
Acode-me o tempo em que descíamos a ladeira
E eu pequenina corria e ria
Tenho focos de memória
Sem saber que os gravava indefinidamente
O ribeiro foi um lugar encantado.
Sagrado é tudo o que o amor habita.
Lavava lenços, paninhos e estendia-os na água.
Não me lembro de os deixar partir
E as roupas de Páscoa ali a corar.
Eu olhava as cores, os desenhos
E a relva selvagem. Espaço de romance
Cenário que pintei imaculado.
Chamo-te como voo maior
Que minha alma sente.
Quando vêm silvas ao meu redor
Regresso à inocência e ao sustento
Infinito amor.
A Páscoa foi sempre graça tua
Até os sinos repicavam e as pétalas
Ah! As pétalas nunca murcharam
Continuam a abrilhantar a rua
A saltar da janela e a procissão a passar.
A Páscoa é graça tua
E esta energia de olhar a vida cantando
Aleluia!
Teresa Almeida Subtil

segunda-feira, 29 de janeiro de 2024

29 de Janeiro, ouficializaçon de la lhéngua mirandesa

 


 

UN BÓZIO DE LHIBARDADE

 

Un bózio de lhibardade

Raiç dun pobo sien talanqueiras

Ousadie, beleza, coraige

Lhuç a derramar-se i a clarear lhugares i eideias

Alegrie e cultura

Nial, peito da terra

Fuonte cachoneira adonde gustamos de buer

Terreiro adonde alas de páixaros mos fazemos

Beilamos i cantamos.

 

Burel i linho tecidos cun sudor i carino ousados

zde la masseira a la corte.

Gustados i recriados como poesia pura.

Stória i cuonta datrás la nacionalidade

 

La berdade de ls bailes, de las cantigas

Agarramiento de cuorpo anteiro

Quemidos que fáien manar auga na boca

Cháman ls d'acá i ls d'alhá

Quelores framantes de las arribas

I un riu Douro a romper i a spabilar

Esta region ancantada i sien medida.

 

Eiqui, Trás ls Montes alcantilado i planáltico

 Dues lénguas cun chama, furor, fuorça i amor.

 

….

 

29 de Janeiro, oficialização  da língua mirandesa

 

UM GRITO DE LIBERDADE

 

Um grito de liberdade

Raiz de um povo sem tranqueiras

Ousadia, beleza, coragem

Alegria e cultura

Luz a derramar-se e aclarar lugares e ideias

Peito da terra, ninho e lar

Fonte cascata onde gostamos de beber

Terreiro onde asas de pássaros nos fazemos

Bailamos e cantamos.

 

Burel i linho tecidos com suor e carinho usados

Desde a masseira à corte.

Estimados e recriados como poesia genuína.

História que precede a nacionalidade.

 

A verdade dos bailes, as cantigas

Sedução de corpo inteiro

Gastronomia que atrai e chama os de cá e os de lá

Cores vibrantes das arribas

E um rio Douro a romper e a badalar

Esta região encantada e sem medida.

 

Aqui, Trás-os-Montes alcantilado e planáltico

Duas línguas com chama, furor, galhardia e amor.


Teresa Almeida Subtil 



 

segunda-feira, 22 de janeiro de 2024

Giente amerosa / Cordialidade


 Al ampeço de la manhana

Dou-me ganas de saltar debrebe de l abion.

Parecie que me speraba

L lhume de las augas de quelor azul-turquesa

I aqueilhas pisagadas de cabalhos  a fazéren medrar la magie

Cun la batida de l’arena fina, branca i sbolaciante

Cruzando aires d’África i de l Caribe.


Tocada pula afabilidade dos salenses,

Merquei ua bandolete por cinco ouros,

De quelores de la tierra, de la giente.

Negócio terminado. I cun ua risica amerosa, dixo l rapaz:

I you  dou-te esta pulseira feita por mi.

Quedou ne l miu braço. Ye la burmeilha. Galana, nó?





Cordialidade



Ao limiar da manhã

Tive urgência de saltar do avião.

Parecia que me esperava

O lume das águas de cor azul-turquesa

E aquela passeata de cavalos a avolumar a magia

Com a batida da areia fina, branca e esvoaçante

Cruzando ares de África e do Caribe.

 

Sensibilizada com a cordialidade dos salenses

Comprei por cinco euros uma bandolete

Com cores da terra e da gente. Negócio terminado.

E, com um sorriso doce, disse o rapaz:

E eu dou-te esta pulseira feita por mim.

Ficou no meu braço. É a vermelha. Bonita, não?


Teresa Almeida Subtil

Obs.

Sem recursos naturais, Cabo Verde conseguiu eliminar a malária das suas ilhas.  É um povo que merece o reconhecimento de todos.


segunda-feira, 15 de janeiro de 2024

Nien mornas nien coladeiras

 

Riu ye l hotel

arrodeado de palmeiras beiladeiras

Alamedas bien andonadas

I ls turistas amplachados de l ambierno que ls acobrie

an sous países.


Nien a todos gustou aquele aire sien fin.

L gato, esse si, dromie i nun repente ponie-se an pie

Cun mirar de mandador.


Fumos num abion grande, cheno i apertado.

I quando cheguemos à l’ilha L Sal , l piloto atirou l abion a la pista.

Quedemos sien pio, mas todo bien.


Nun se bie um cachico de cultibo.

Habie taxistas, artesanos, i ls hotels dában trabalho a muita giente.

L quemido era mui buono i de toda la culidade

Nun faltaba pessonal de salúde i ua clínica a 4 km, an Santa Margarida. Inda passei ende ua nuite.

Giente de la quelor de ls cocos yá secos, mas firmes.

Pessonas guapas, eilegantes i risicas chenas de lhuç.

Einesquecíbles.


A la salída inda lhebemos beisos i abraços de la galana doutora.

Mar i picina nun faltaba, mas nien mornas nien coladeiras.

Era l baile que se me daba.


Teresa Almeida Subtil


GLOSSAIRO

Acobrie -cobria

Andonoda - Arranjada, bonita

Amplachado -  Despido

arrodeado - rodeado




domingo, 24 de dezembro de 2023

La fogueira de l galho


Ls moços rómpen l’alborada cantando
Ye die de Natal, die de nacimiento.
I pula tarde, cumpridos ls rituales de passaige,
Cortados ls tuoros, bien quemidos i buídos
Camínan pulas rugas de la cidade
Cun fraitas, pandeiros i gaitas de fuolhes.
Splendor de l sprito terreno i debino.
Atrás de ls carros de buis puxados
Puls mais çtemidos suldados de l amor
Bai giente sien eidade
I cun l aire a rapar la barba al más baliente
Síguen caras al sagrado de la Sé
cumo manda la tradiçon.
Al caier la nuite
chiçcan l fondo la fogueira
Amuntonada por quien quier passar
Las raízes, la chama de l amor i la curgidade.
L fogueira arremete, passa al campanairo
chube por anriba l’amponiente catedral.
De la chama scápan-se bioletas
Restrálhan streilhas an rostros de sprança
I mirares de paç.
Ben, miu pastor! Abracemos la nuite
Abracemos to l mundo, campo sagrado.
Trai las capas de burel antigas i picadas
Pon ua ne ls mius ombros
Somos pelegrinos nesta abintura.
Buscamos un mundo justo i purfeito
La guerra cuntina
Mas ye de paç que falamos.
Bamos a çtapar l lhicor de moras
Que nacírun lhibres nas bordas de ls caminos.
Sentir la música, l amplachar de ls bersos
I al redror la fogueira de Natal,
Bebamos, beilemos i cantemos
Cantemos ls salmos que bibimos
I ne l pelubrino de las capas celebremos
L ampercípio de l berbo.

Teresa Almeida Subtil

Glossairo:
Ampercípio - princípio
Amplachar – despir
Fraitas – flautas
Pelubrino – Rodopio
Restralhan – crepitam
Rugas – ruas
Sagrado – Adro
Pode ser uma imagem de castelo e o Templo Expiatório da Sagrada Família
 Pereira e 38 outras pesso

quinta-feira, 14 de dezembro de 2023

CARENTE


O Douro de cabelo estouvado
Beijava-te o rosto esguio
Abraçava-te como amigo leal
Esperava-te quando o teu silêncio
Era urgente, romântico, inquietante
Seguia-te quando vivias a dureza da vida
Ficava perto e roçava-te o pensamento
Coleira que ao vento rugia
E sabê-lo presente era para ti
O poema em que mergulhavas
Carente. Depois corrias em desatino
E escrevias na pauta que inventavas.

 

O Douro nascia-te na voz embargada
Na nostalgia que só o tango desfiava.


Teresa Almeida subtil 


 


LIBERDADE